Տարեմուտին...

Տարեմուտի այս օրերը միշտ նմանեցրել եմ սպասասրահում գտնվելուն, երբ դու սպասում ես, սպասում ես քո ներս մտնելու հերթին ու երբեք չգիտես, դռան այն կողմում ինչ կամ ով է քեզ սպասում...Եվ հիմա սպասասրահում նստած վերհիշում եմ իմ անցած ամբողջ տարին, ֆիլմի ժապավենի նման աչքերիս առաջ են հայտնվում ամբողջ տարվա բոլոր ուրախ և տխուր պահերը: Գիտեք, իսկ մենք միշտ նորը խնդրելիս մոռանում ենք շնորհակալ լինել արդեն ստացածի համար...Իսկ ես շնորհակալ եմ 2012 թվականից, շնորհակալ եմ, որ ձեռքբերումներս ավելի շատ էին քան կորուստներս, շնորհակալ եմ, որ ամբողջ տարվա ընթացքում շրջապատված եմ եղել հրաշալի մարդկանցով, շնորհակալ եմ, որ իմ կյանքում հայտնվեցին մարդիկ, ումից ես սովորելու շատ բան ունեմ և սովորում եմ, շնորհակալ եմ, որ գնահատված եմ, երջանիկ եմ, որ երազանքներս մեկը մյուսի հետևից իրականում են և երբ գալիս է երազանք պահելու պահը, երկար մտածում եմ ու հասկանում, որ իրականացած երազանքներս ավելի շատ են չիրակացածներից, և դա հրաշալի է  Հրաշալի է, երբ զբաղվում ես քո սիրելի գործով ու տեսնում դրա արդյունքները: Երջանկություն է ապրել սիրելի մարդկանց կողքին, տեսնել նրանց երջանկությունը: Երջանկություն է տեսնել, որ դու հուսախաբ չես արել քո ծնողներին և նրանք հպարտանում են քեզնով: Տխուր օրեր, հիասթափություններ նույնպես եղել են, էլ ինչ կյանք առանց դրա, բայց ձախորդ օրերը ձմռան նման կու գան ու կ'երթան...Այդ օրերից յուրաքանչյուրը իր հետ տարել է ինձնից մի մասնիկ, մարդկանց հավատալու կարողությունիցս մի կտոր...

Ներիր ինձ, իմ հրեշտակ...

...Ինչո՞ւ մարդիկ չեն թռչում թռչունների պես, որովհետև նրանք թևեր չունեն՞...ո՜չ, թևերը մարդուն վեր չեն հանի: Ինչպե՞ս կարող է թռչել մի արարած, ով սովոր է սողալու, ինչպե՞ս կարող է թռչունի պես երկնքում ճախրել մի արարած, ով ընդունակ է սպանել իր նմանին,  նվաստացնել, ծաղրել, ստել,  կողոպտել, պատերազմել, ավերել, քանդել...Ոչ, մարդիկ չեն կարող թռչել, թևեր ունենալը հատուկ է միայն ՀՐԵՇՏԱԿՆԵՐԻՆ...Իսկ հրեշտակներին մարդիկ չեն նկատում...առօրյա մռայլության ու գորշության մեջ չեն նկատում նրանց լուսավոր դեմքերը, չեն նկատում ճերմակ-ճերմակ թևերը, որոնք նրանք փռում են իրենց սիրելի մարդու վրա ու պաշտպանում նրան չար հայացքներից...մարդիկ չեն նկատում հրեշտակներին, իսկ հրեշտակները չեն նեղանում դրանից, նրանք կուչ են գալիս մարդկանց անտարբերությունից ու խնամքով թաքցնում թևերը, թևերը, որոնց վրա մարդիկ կանգնում են իրենց կեղտոտ ոտքերով...իսկ նրանք չեն նեղանում, միայն վախենում են ցավից, որ մարդիկ պատճառում են իրենց...

Հենց այսպես էլ ապրում ենք Ֆեյսբուքում...

Արեւմտյան երկրներում մարդը, իր մասին պատմելու փոխարեն, տալիս է սեփական բլոգի կամ որևէ սոցիալական ցանցում իր էջի հասցեն, որտեղ ներառված են նրա քաղաքական հայացքները, անձնական մոտեցումներն այս կամ այն խնդրին: Արեւմտյան մարդուն շրջապատողներն առավել մեծ հետաքրքրությամբ կարդում են իրենց ընկերոջ բլոգը, քան հետեւում ամենօրյա լրատվությանը:

Այսօր արդեն վստահաբար կարելի է ասել, որ նույն միտումները նկատվում են մեզ մոտ: Մենք նույնիսկ մեր ամենամոտ ընկերների մասին ավելի շատ բան ենք իմանում սոց. ցանցերից, քան իրական շփումներից: Դժվար չէ տեսնել, որ ինտերնետի վիրտուալ աշխարհը փորձում է ապրել իր կանոնների համաձայն, չնայած դրա գործունեության ոլորտները բավական ճիշտ կրկնօրինակում են իրական աշխարհը:

Խառը մտքեր...

Իսկ դուք փոքր ժամանակ խաղաքարտերով «տուն» շարե՞լ եք: Երբ շարելուց ամեն մի քարտը մեկի վրա եք դրել զգույշ, խնամքով և նույնիսկ շունչը պահած, որ հանկարծ չքանդվի, որ հնարավոր լինի էլ ավելի բարձրանալ, հնարավոր լինի հաջորդ հարկն էլ շարել...Զգույշ, միայն չփլվես, խնդրում եմ...Իսկ վեր բարձրանալու համար պետք էր համբերություն, զգուշություն, հավատ ու կամք... Իսկ կյանքո՞ւմ: Կյանքում այդ տունը կառուցել եք՞: Քարը քարին դրել ե՞ք զգույշ, համբերատար, չփլվելու հույսը սրտում:   Երազանքներով, հույսով, ապագայի պլաններով կառուցված այդ տունը խաղաքարտերի տնից շատ քիչ է տարբերվում:

Բռնիր ձեռքս...

Սիրելիս, բռնիր ձեռքս, նայիր ձեռքիս ափի գծերին...

Ասում են մարդու կյանքը պատկերված է ձեռքի ափի մեջ ամեն մի գիծը  իր յուրահատուկ նշանակությունն ունի, ամեն մի գիծ իր պատմությունն ունի, իր ներկան ու իր անցյալը: Այ այս մեկը, նայիր, ասում են դա երազանքի գիծն է, տես ինչ երկար է`ամբողջ ափով մեկ ձգվում է, որովհետև երազանքներս շա՜տ են, անթիվ ու անհամար...Այս մեկը կյանքիս որոշումների գիծն է, այն այնքան էլ ուղիղ չէ, տես, այստեղ փոխել է ուղությունը, երևի տատանվել եմ, որոշել եմ ու հետ եմ կանգնել որոշումիցս...

Երբ մոռանում են «սիրել»...

Սկզբում... նա չի հավատում այն ամենին, ինչը արդեն ակնհայտ է: Շարունակում է  ցույց տալ, որ ոչինչ էլ չի եղել, որ ամեն ինչ նույնն է: Նա չի հասկանում, ինչն է պատճառը, որ առավոտները չեն սկսվում  ժպիտով ու համբույրներով: Ինչո՞ւ նա էլ առաջվա պես չի նայում իր աչքերի մեջ ու ասում «կարոտել էի...»: Նայում է իրեն, բայց ասես պատ է տեսնում, դատարկ ու սառը...

Հետո... նա փորձում է արդարացումներ գտնել, գուցե՞ տրամադրություն չունի: Կյանք է, պատահում է: Եվ համբերատար սպասում է գիշերվան, որ գրկի նրան ու հանգչի նրա գրկում...բայց նա առաջին անգամ կյանքում տուն է գալիս լուսադեմին...Չի բողոքում, միշտ ձգտել է չբողոքել, բացատրություն գտնել նրա արարքներին, հասկանալ անհասկանալին, ներել աններելին: Եվ այդպես օրեր շարունակ, սպասում, հուսահատություն, անքուն գիշերներ, որ հանկարծ բաց չթողնի իր համար այդքան հարազատ մարդու գալը...Եվ նրան տեսնելուն պես աշխարհը նրան էին տալիս, ուրախանում էր փոքրիկ երեխայի պես ու ...ներում...չէ որ ինքը: Երևի նա էլ է հոգնել իր անուղղելի բարությունից, անտանելի անմեղությունից...

Կգա մի օր, երբ...

Կգա մի օր, երբ մեր քաղաքներն այնքան լուսավորված կլինեն, որ մենք չենք կարողանա երկնքում աստղեր նկատել...կնայենք վերև, երկար կնայենք, բայց անգամ ամենամեծ աստղերը չենք տեսնի, արհեստական լույսերից ու համակարգչի էկրանից կուրացած մեր աչքերը այլևս աստղեր չեն տեսնում, չեն տեսնում կյանքի իսկական գեղեցկությունը...

Կգա մի օր, երբ մենք էլ գրքեր չենք կարդա, որովհետև մենք նախընտրում ենք Ֆեյսբուքում ստատուս գրել ու քոմենթ կարդալ...այդ ժամանակ երևի կփակվեն բոլոր տպագրատները...բայց իհարկե չեն դադարի ծառահատումները, որովհետև մենք վայրենացել ենք ու չենք կարող առանց ավերելու, առանց վերացնելու, առանց վնաս տալու...Իհարկե կմնան մարդիկ, ովքեր դեռ կշարունակեն կարդալ, բայց նրանց էլ կծաղրեն, մատնացույց կանեն, այս ո՞ր դարն է, գիրք կարդալ, հա-հա-հա, հետամնացներ... 

«Դժվար ապրուստի» Մերիի «մահը» և զոմբիացած հայ հասարակությունը

 21-րդ  դարում, երբ  կյանքը  հագեցած  է  կոմունիկացիայի ամենատարբեր  միջոցներով, երբ հարկավոր  է  հեռախոսի  վրա  ընդամենը  մի քանի  թիվ  հավաքել,  և  այն  մարդը,  ում  մենք  կարոտում  ենք, մեզ  հետ  կլինի, երբ ինտեռնետը  և  օրեցօր  ավելացող  սոցիալական  ցանցերը  «սպանել են»  հեռավորություն  և  տարածություն  հասկացությունները,  երբ  թերթերը  քամու  արագությամբ  մեզ  են  հասցնում  ամբողջ  աշխարհում  տեղի  ունեցող իրադարձությունները,  երբ  ոչ  մի  վայրկյան  չի  լռում  հեռուստացույցը, երբ փողոցները  լի  են  մարդկանցով, երբ  օտար  լեզուներ  սովորելը  իրենից  այլևս  ոչ  մի  դժվարություն  չի  ներկայացնում, թվում է, թե ստեղծված են բոլոր պայմանները, որ մարդիկ համախմբվեն, ապրեն իրար հոգսերով, հոգ տանեն իրենց մերձավորների մասին, ուշադիր լինեն իրենց շուրջը կատարվող իրադարձություններին, տեղեկացված լինեն, ակտիվ, ուշադիր...բայց արի ու տես, որ մարդկանց համակել է 21-րդ դարի ամենամեծ չարիքը` անտարբերություն, անպատասխանատվություն...

Կայքերի մատուցած ինֆորմացիան ընդդեմ ընթերցողների ճաշակի

Վերջերս  բավական հաճախ է արծարծվում կայքերում մատուցվող ինֆորմացիայի և դրան  ընթերցողների բացասական վերաբերմունքի հարցը: Ընթերցողները բողոքում են անորակ ու  ոչինչ չասող հոդվածներից: Բողոքում են գրառումներում էրոտիկայի  չափից դուրս շատ լինելուց: Չեն հավանում վերնագրերը, փնովում են լրագրողներին, խմբագիրներին, կայքերի հեղինակներին ու բոլոր նրանց, ում հնարավոր է: Բայց երբեք այդ ամենի մեջ չեն տեսնում իրենց մեղքի բաժինը, ինչը կարծում եմ ամենակարևորն է: Ստեղծված իրավիճակում ընթերցողների մեղքի չափաբաժինը ամենևին էլ փոքր չէ:  Ինքս ուզում եմ այս թեմային օբյեկտիվ անդրադարձ կատարել` իրավիճակին նայելով և´ որպես ընթերցող, և´ որպես բլոգեր-հեղինակ:

Վերջին տարիներին Հայաստանում խոսքի ազատությունը շատ լուրջ արժեք է դարձել: Մենք կարող ենք հպարտանալ, որ ունենք իրոք ազատ և անկախ մամուլ: Դրա մեջ իհարկե փոքր չէ տեղեկատվական տեխնոլոգիաների առաջընթացի դերը:  Բացվեցին մի շարք էլեկտրոնային լրատվական կայքեր, բլոգներ, ֆորումներ, որոնք կարելի է ասել ինչ-որ չափով դուրս են  վերահսկողությունից, այստեղ լրագրողները ազատ են, ազատ են իրենց մտքերը արտահայտելիս, ազատ են գրառումների թեմաներն ընտրելիս, չկա պարտադրանք, չկա  հսկողություն ու գրաքննություն:

Սիրենք զմիմեանս ինտերնետում

Ինչպես տեսնում եք կրկին անդրադառնում եմ մեր օրերի ամենացավալի թեմաներից մեկին` ՍԵՐ ինտերնետում կամ ինչպես ընդունված է այն կոչել «վիրտուալ սիրուն: Իհարկե հեծանիվ հայտնագործած չեմ լինի, եթե սկսեմ երկար ու բարակ խոսել, թե ինչ նշանակություն ունի ինտերնետը մեր կյանքում, որ մենք այլևս չենք պատկերացնում մեր կյանքը առանց ինտերնետի: Ինտերնետը արդեն վաղուց գրավել է մեր սիրտը, միտքն ու հոգին, տիրացել է մեր ազատ և ոչ այնքան ազատ ժամանակին: Այն փոխել է մեր մտածելակերպը և աշխարհայացքը, «հարստացրել» մեր բառապաշարը: Հիմա մենք առավոտից երեկո լայքում ու լայքվում ենք, քոմմենթում ու քոմմենթվում: Չենք էլ պատկերացնում, թե ինչպե՞ս էինք գրելու մեր ռեֆերատները, կուրսայիններն ու դիպլոմայինները առանց այդ հրաշք հանրագիտարանի և ուսուցչի….Ի˜նչ երջանիկ ենք մենք մեր ինտերնետի հետ: Իսկ այս ամենից հետո ամենևին էլ զարմանալի չէ, և նույնիսկ օրինաչափ է, որ ինտերնետը ներխուժել է նաև մարդկային հարաբերությունների այնպիսի ոլորտ, ինչպիսին է սերը և համակրանքը: Ինտերնետը մեզ է առաջարկում ծանոթությունների  հազարավոր կայքեր, որտեղ գրանցվելով մենք կգտնենք մեր կյանքի երկրորդ կեսերին, կգտնենք ՍԵՐ:

«Կարմիր գրիչի» սինդրոմը հայկական ինտեռնետում

Վերջերս հայերի մեջ շատ է շատացել բազմակարծությունը և խորացել է պառակտությունը: Կարծես մարդկանց պարզապես մի թեթև թեմա, մի աննշան կայծ է պետք, որ բաժանվեն բանակների ու իրար քարկոծեն: Ու չգիտես ինչու,  բոլոր վեճերն էլ վերջում բերում հանգեցնում են հայրենասիրությանը և ազգային արժեքներին: Բազմակարծության և պառակտության հետ մեկտեղ  մի տարօրինակ սինդրոմ է նկատվում`քննարկվելիք բուն թեմայից շեղվել և անհասկանալի, շատ դեպքերում էլ նույն փակուղին տանող ուղղությամբ ընթանալ:

Լուռ մենակություն...

-Տխու՞ր ես:
-Մենակ եմ...
-Արցունքնե՞ր:
-Մենակություն....
-Մենակությու՞ն....
-Մենակություն...Երբ թվում է` մենակ չես, մենակ են մտքերդ...երազանքներդ...Հոգիդ  դատարկ  է, ուրախությունդ ծիծաղելի, տխրությունդ` հարազատ, երազներդ ոչնչի մասին, ճանապարհներդ միակողմանի, կամուրջները վառված...«Ամեն ինչ հասկացողների» կողքին դու էլի մենակ ես, թվում է հասկանում են բոլորին, բայց ոչ քեզ...Դու ինքդ էլ քեզ չես հասկանում:

Եվ միայն երբ կորցնում ենք...

Ասում են, երբ շատ ես սիրում, դա դադարում են նկատել...

Ասում են, երբ շատ ես ներում, դա էլ չեն գնահատում...

Ասում են միայն կորցնելուց հետո են հասկանում, որ թանկ էիր, կորցնելուց հետո են հասկանում, որ սիրում են ու կորցնելուց հետո են գնահատում...

Բոլորն էլ կյանքում միայն մարդուն կորցնելուց հետո են հասկանում, թե  ինչ թանկ էր/է  նա իրենց համար: Եվ ամենաահավորը, երբ էլ ոչ մի հնարավորություն չկա այդ մարդուն հետ բերել, նորից տեսնել նրան: Դու շրջվում ես, գոռում, բայց նա անցյալում է մնացել, նա չկա քո ներկայում ու քո ձայնը մոլորվում է անցյալը ներկային միացնող ճանապարհների խաչմերուկներում....ու այդպես էլ չի հասնում նրան...

Բարև...ես եմ...

Բարև…ես  եմ…Ինչքան  երկար  ժամանակ  է  որոշում  եմ  քեզ  նամակ  գրել,  բայց  ամեն  անգամ  մի  բան  ինձ  կանգնեցնում է, երևի  անհամարձակ  եմ: Գուցե  վախենում  եմ, որ  չես  հասկանա  բառերս,  չես  հասկանա  մտքերս, որովհետև  ես  ինքս  էլ  հաճախ  ինձ  չեմ  հասկանում…Ես  չեմ  կարող  քեզ  բացատրել, թե  ինչպես  եմ  ապրում, ուզում  եմ…ուզում  եմ  գտնել  հազարավոր  բառեր, կարևոր  և  ոչ  այնքան, հասկանալի  ու անհասկանալի , բայց  չեմ  գտնում  ոչ  մի  բառ...Չեմ  կարող  բացատրել, թե  ինչո՞ւ  գիշերները  չեմ  կարողանում  քնել, ինչո՞ւ  եմ   նույն  երգը  տաս  անգամից  ավել  լսում` անգիր անելով  ամեն  մի  բառը  ու  հնչյունը…երբեմն  ինչքա՜ն  դժվար  է   ասել  այն,  ինչ  կա  սրտումդ, բառերը  պտտվում  են  գլխումդ,  դրանք  լեզվիդ  ծայրին  են, դասվորում ես  միտքդ, մի  բառը  փոխարինում  մյուսով`սխալ  չհասկացվելու  համար…բայց  էլի  չես  համարձակվում…

Դերենիկ Դեմիրճյան «Հայը»

Այս շաբաթվա ծոմակախառը, միասեռականների ու «ֆաշիստների», ազգայնականների ու ժամանակակիցների պատերազմական իրադարձությունների հետ կապված հիշեցի Դերենիկ Դեմիրճյանի  «Հայը» ստեղծագործությունը, որը շատ տեղին է հիմա կարդալ....և մի փորձեք ամեն մեկդ ըստ ձեր հասկացածի ու չհասկացածի վերլուծել հային, ՀԱՅԸ  ԵՐԵՎՈՒՅԹ է... տարօրինակ, հանելուկային, և որքա՜ն խաբուսիկ երևույթ......
Ահա աշխատանքը ամբողջությամբ`
Դուք արդյոք ինչ-որ բան հասկանում ե՞ք հայից: Որքա՜ն տարօրինակ, հանելուկային արարած է հայը, և որքա՜ն խաբուսիկ երևույթ: Ի՞նչ է ինքը, իր նկարագիրը. զուր աշխատանք: Փորձում, գտնում ես նրա ինքնությունը, պարզվում է, որ դա էլ երևույթ է: Իր ցեղային պատկերն էլ տարօրինակ է. թվով ամենափոքրը` տառապանքով ամենամեծը, ժամանակով ամենահինը` վիճակով ամենից անփոփոխը, անփոփոխը, անփոփոխը… Ամենից աննպաստը իր երկրի դիրքն էր, ամենից համառ ու ամուր կառչեց իր երկրից:

Լայքել անլայքելին

-Բա իմացա՞ր,  նկարներս  լայքել էր…

-Ստատուսդ  լայքեցի, շատ  լավն էր…

-Որ  խնդրեմ,  նկարս  կլայքե՞ս, մրցույթի  եմ  մասնակցում…

-Մեծ լայք  ձեր  արածին, ես  ձեզ  լայքում եմ…

-Բայց  քո  պոստը  ավելի  շատ  լայք ունի…ձեր  էջը  քիչ  լայք  ունի…

-Էլ  չեմ  լայքելու, թող  իմանա, որ  նեղացել  եմ…

Լայք, լայք, լայք…տարիներ  առաջ  այսպիսի  նախադասություններ  լսելիս  հնարավոր  էր  մտածեինք` դիմացինը  այլմոլորակային  է, իսկ  հիմա  այս  բառը  այնքան  հարազատ  է  դարձել  մեզ, այնքան  է  ընդգրկվել  մեր  առօրյա  բառապաշարում, որ  չենք  էլ  նկատում, թե  օրվա  մեջ  քանի  անգամ  ենք  արտասանում  այն, ինչ  կոնտեքստում, ինչ  նշանակություն  ենք  դրան  տալիս  ու  ինչ  ենք  դրա տակ  հասկանում…

Off-Line... Навсегда

Չնայած, որ ես իմ բլոգում գրում եմ միայն հայերեն, բայց չկարողացա այս գրառումը չանել...Ինչպես նաև չցանկացա այն թարգմանել, որովհետև ռուսերենով շատ գեղեցիկ է գրված.....

Это сейчас мы дети, подростки. Но потом мы все когда-нибудь покинем 
эти сайты. Мы вырастем, правда. У всех у нас появится семья, дети. Уже
не будем думать о контакте, скайпе, аське и тд. Но когда-нибудь... Ты
обязательно найдешь бумажку где написан твой логин и пароль. Просто так включишь компьютер. Зайдешь Вконтакт. Давно уже опустевшая страница.

Ու՞ր կորան մեր հին ու բարի մուլտերը

Որքան էլ զարմանալի է, բայց մեր այսօրվա սերիալային հերոսներին կուռք դարձրած և  ինտերնետին մեծերից լավ տիրապետող փոքրիկները մուլտֆիլմեր դիտելու ժամանակ էլ են գտնում: Իհարկե խոսքը չի վերաբերվում այն փոքրիկներին, ովքեր ոչ իրենց կամքով, այլ ծնողների զբաղվածության պատճառով ժամերով «դատապարտվում են»  հեռուստացույցով գովազդներ և դրանց ընդմիջումներին էլ մուլտֆիլմեր նայելուն: Այս անգամ  իմ մտահոգությունը ավելի շատ այդ մուլտֆիլմերի բովանդակությունն է, քանի որ երեխաների  «ստիպված»  մուլտֆիլմ նայելու կամ  քիչ նայելու խնդիրը շատ ավելի խորը հիմքեր ունի, որոնք իհարկե հանգում են բոլոր խնդիրների «նախահայր» հանդիսացող գլոբալիզացիային…

Ֆեյսբուքը լուսավորող լուսանկարների մրցույթ

E-mail…Password…Log In…և  ահա  մենք  մեր  վիրտուալ  աշխարհում  ենք, մեր  վիրտուալ  տանը` Ֆեյսբուքում: Այստեղ  մեր  ընկերներն  են, հարազատները, սիրելիները: Մենք  օրվա  մեջ  կարող  ենք  100 անգամ  մտնել  ու  դուրս  գալ Ֆեյսբուք,  փնտրել  մարդկանց,  սպասել  ինչ-որ  ՄԵԿԻ օնլայնին, և  վերջապես  կարդալ  մեր  ընկերների  գրառումները  ու  լիցքաթափվել…Սակայն  վերջին  ժամանակներս  Ֆեյսբուքը  սկսել  է ավելի  շատ  հոգնեցնել  ու  նյարդայնացնել: Հատկապես  երբ  հայաստանյան քաղաքական դաշտը  իր  ակտիվ  մասնակիցներուվ  գրավեց    ֆեյբուքը, թեժ  ընտրապայքարը  և  թեկնածուների  միջև  ոչ  բարիդրացիական  հարաբերություններն  ու  նախընտրական  «գզվրտոցը»  տեղափոխեց  մեր  ֆեյսբուքյան  էջեր: Անկախ  մեզանից  մենք  ընթերցում  ենք (եթե  չենք  էլ  ընթերցում, ապա գոնե  աչքի  տակով  անցկացնում  ենք)  չափից  դուրս  քաղաքական  գրառումները,  սրան-նրան  ընտրելու  կոչերը,  ընտրակաշառքի  չափերն  ու  դա  բաժանողների  անունները: 
Մենք  չենք  հետաքրքրվում  քաղաքականությամբ, բայց  այն  մեզ  հետապնդում  է...ինչպես  ասում  են` եթե  դու  չես  զբաղվում  քաղաքականությամբ, ապա քաղաքականությունն է  զբաղվում  քեզանով: Ամեն  առավոտ  մենք  մեզ  գտնում  ենք  «Հասարակությունը  պահանջում  է  Քոչարյանի  վերադարձը»  և  «Իմ  ձայնը  չի  վաճառվում»  խմբերում

Դեռ երեկ

Դեռ  երեկ  տուն  հասնելուն  պես ես  գիտեի, որ  առաջին  մարդը, ում  կուզեի  զանգել  և  պատմել  օրվա  մասին, կիսվել  ամեն  ինչով, խոսել-խոսել, ծիծաղել…և  պարզապես  լռել, դա ԴՈՒ  էիր…Խոսել  քեզ  հետ  ոչնչի  մասին, գրել  կեսգիշերին, որ  սկսվեց  նոր  օրը` մեր  օրը…Գրել  քեզ  բարի  լույս  և  բարի  գիշեր, սպասել  քո  պատասխանին  և  ժպտալ  այն  կարդալիս…Դեռ  երեկ   ես  սիրում   էի` առանց  «եթե»-ների  ու  պատճառների: Դեռ  երեկ  ես  բռնում  էի  քո  ձեռքը  և  սիրտս  ջերմանում  էր  այդ  ջերմությունից, դեռ  երեկ  ես  ինձ աշխարհի  տերն  էի  զգում, ինձ  համար  չկային  ժամեր  ու  ժամացույցներ, կայինք  միայն  ՄԵՆՔ, մենք  երկուսով, մեր  աշխարհը, մեր  ժամանակը…Եվ  մենք  չէինք  դադարում  զարմանալ   մեր  երջանկության  վրա, այդ  ինչպե՞ս  պատահեց, որ  մենք  գտանք  իրար`այդքան  անսպասելի  ու  միևնույն  ժամանակ  այդքան  սպասված…

Նա գիտեր սիրել…

Նա  այնքան  շատ  գիտեր  և  ինչքա՜ն  բան  չգիտեր: Չգիտեր  սիրո  մասին  խոսել, չգիտեր  բանաստեղծություններ  ու  պատմվածքներ գրել…Չգիտեր  երգել  և  նկարել…Չգիտեր  պարզապես  մոտենալ  և  ասել  այն, ինչ  վաղուց  էր  զգում,  այն, ինչը  վաղուց  բույն  էր  դրել  իր  հոգում  և սրտում: Հաճախ  նույնիսկ  չէր  էլ  կարողանում  բացատրել  ի՞նչը  և  ինչպե՞ս…և  չէր  կարողանում  արտահայտել  այն, ինչը  անընդհատ  իր  մտքում  էր…

Նա  չէր  կարողանում  գիշերները  շուտ  քնել  ու   չէր  կարողանում  առավոտները  շուտ  արթնանալ, որ  օրը  ավելի  շուտ  սկսի…Չգիտեր  ժպտալ, երբ  տխուր  էր, չէր  կարող  կեղծել, թե  ամեն  ինչ  լավ  է, երբ  հազիվ  էր  զսպում արցունքները: Նա  չէր  կարողանում  մոռանալ  ցավը  և  արցունքները,  չէր  կարողանում  հեշտ  ներել…Նա  շատ  բան  չգիտեր, և  չէր  էլ  ուզում սովորել: Չէր  ուզում  տնից  դուրս  գալ,  երբ  դրսում  արև  չկար  ու  անձրև  էր,  բայց  նաև  այնքա՜ն  էր  ուզում  ոտաբոբիկ  վազվզել  ջրափոսերի  մեջով  և  գոնե  այդպես  հայտնվել  մանկության  իր  աշխարհում…

Մենախոսություն

Մենք  բոլորս, ինչպես  և  միլիոնավոր մարդիկ  երկրագնդի  տարբեր  մասերում ամեն  օր, ամեն  իրավիճակում  փորձում  ենք  ճիշտ  ընտրություն  կատարել, ճիշտ խոսքեր  գտնել, ճիշտ  քայլեր  կատարել  և հանգիստ  լինել  մեր  խղճի  առջև: Մենք հեղեղում  ենք  մեր  ուղեղը  ճշտի  և  սխալի մասին  մեր  թվացյալ  ճշմարիտ պատկերացումներով  ու  ապրում  դրանցով` փորձելով  հավատացնել  ինքներս  մեզ, որ դա  է  իրականությունը  և  որ  այլ իրականություն  գոյություն  ունենալ  չի կարող: Արդյունքում  ի՞նչ  ենք  ստանում. անիմաստ  ու  խճճված  մտքերով  ու սկզբունքներով (որոնք  անգամ մերը  չեն) կառուցված  մի  լաբիրինթ, որում օր օրի ավելի  ու  ավելի ենք  խճճվում` համառորեն չցանկանալով  դուրս  պրծնել  դրանից: Ոչ, մենք  շարունակում  ենք  թափառել  այն  հիմար ծուռումուռ  դոգմաների  ճանապարհով, որ  ինքներս  ենք  ստեղծում` հավատացնելով ինքներս մեզ,  որ  կյանքն  է այդպիսին, որ  այն  բարդ  է, դժվարություններով, լուռ հեգնանքով, խոսքի  տակ  թաքնված  խոսքով… ոչ, խոսքի  տակ թաքնված  խոսքում թաքնված  այլ  խոսքերով լի…