Երբեմն լինում են պահեր, երբ չենք ուզում ոչ մի բան պարզել, չենք ուզում լուծման տարբերակներ փնտրել ու որոշումներ կայացնել…պարզապես կարիք ունենք լսելու մի քանի հոգատար բառ, բայց մեր շրջապատը լռում է, որովհետև լռում ենք մենք… Մենք լռում ենք, երբ շփոթված ենք, լռում ենք, երբ բարկացած ենք, երբ վախեցած ենք, երբ չգիտենք ինչ ասել և ինչ անել…Լռում ենք, երբ մեր դիմացինը մեր խոսքերի կարիքը ունի, որովհետև այդ ժամանակ չենք գտնում համապատասխան բառեր, ասես կորցնում ենք խոսելու ունակությունը… Լռում ենք, երբ նոր առավոտ է բացվում, նոր հնարավորություններով լի օր է սկսվում, երբ մենք իրար այդքան շատ բան ունենք ասելու:Լռում ենք…բայց և՛ մենք, և՛ մեր դիմացի մարդիկ շատ լավ գիտեն ինչի մասին ենք լռում: Լռում ենք չարտասանված բառերի, չապրած րոպեների, չիրականացած երազանքների, կորցրած մարդկանց և կորցրած ժամանակի մասին, լռում ենք ամեն մի չասված «կներես»-ի մասին, չարված խոստովանությունների և կատարած սխալների մասին…
Երբեմն մենք չենք գտնում բառեր մեր զգացածը ասելու համար, երբեմն պարզապես համարձակություն չենք ունենում դա անել, երբեմն էլ մեր հպարտությունն է խանգարում մեզ….իսկ երբեմն էլ մենք պարզապես չենք հասկանում, որ սա հենց այն պահն է, երբ պետք է չլռենք….ՄԻ ԼՌԵՔ մարդիկ, կյանքը շատ կարճ է լռելու, իսկ հետո փոշմանելու համար: Երբեմն ընդամենը մեկ րոպեն կարող է ամեն ինչ որոշել, իսկ եթե բառեր չեք գտնում, լսեք ձեր սրտին, այն երբեք ՉԻ ԼՌՈՒՄ…
