Սկզբում... նա չի հավատում այն ամենին, ինչը արդեն ակնհայտ է: Շարունակում է ցույց տալ, որ ոչինչ էլ չի եղել, որ ամեն ինչ նույնն է: Նա չի հասկանում, ինչն է պատճառը, որ առավոտները չեն սկսվում ժպիտով ու համբույրներով: Ինչո՞ւ նա էլ առաջվա պես չի նայում իր աչքերի մեջ ու ասում «կարոտել էի...»: Նայում է իրեն, բայց ասես պատ է տեսնում, դատարկ ու սառը...
Հետո... նա փորձում է արդարացումներ գտնել, գուցե՞ տրամադրություն չունի: Կյանք է, պատահում է: Եվ համբերատար սպասում է գիշերվան, որ գրկի նրան ու հանգչի նրա գրկում...բայց նա առաջին անգամ կյանքում տուն է գալիս լուսադեմին...Չի բողոքում, միշտ ձգտել է չբողոքել, բացատրություն գտնել նրա արարքներին, հասկանալ անհասկանալին, ներել աններելին: Եվ այդպես օրեր շարունակ, սպասում, հուսահատություն, անքուն գիշերներ, որ հանկարծ բաց չթողնի իր համար այդքան հարազատ մարդու գալը...Եվ նրան տեսնելուն պես աշխարհը նրան էին տալիս, ուրախանում էր փոքրիկ երեխայի պես ու ...ներում...չէ որ ինքը: Երևի նա էլ է հոգնել իր անուղղելի բարությունից, անտանելի անմեղությունից...
