Լայքել անլայքելին

-Բա իմացա՞ր,  նկարներս  լայքել էր…

-Ստատուսդ  լայքեցի, շատ  լավն էր…

-Որ  խնդրեմ,  նկարս  կլայքե՞ս, մրցույթի  եմ  մասնակցում…

-Մեծ լայք  ձեր  արածին, ես  ձեզ  լայքում եմ…

-Բայց  քո  պոստը  ավելի  շատ  լայք ունի…ձեր  էջը  քիչ  լայք  ունի…

-Էլ  չեմ  լայքելու, թող  իմանա, որ  նեղացել  եմ…

Լայք, լայք, լայք…տարիներ  առաջ  այսպիսի  նախադասություններ  լսելիս  հնարավոր  էր  մտածեինք` դիմացինը  այլմոլորակային  է, իսկ  հիմա  այս  բառը  այնքան  հարազատ  է  դարձել  մեզ, այնքան  է  ընդգրկվել  մեր  առօրյա  բառապաշարում, որ  չենք  էլ  նկատում, թե  օրվա  մեջ  քանի  անգամ  ենք  արտասանում  այն, ինչ  կոնտեքստում, ինչ  նշանակություն  ենք  դրան  տալիս  ու  ինչ  ենք  դրա տակ  հասկանում…

Off-Line... Навсегда

Չնայած, որ ես իմ բլոգում գրում եմ միայն հայերեն, բայց չկարողացա այս գրառումը չանել...Ինչպես նաև չցանկացա այն թարգմանել, որովհետև ռուսերենով շատ գեղեցիկ է գրված.....

Это сейчас мы дети, подростки. Но потом мы все когда-нибудь покинем 
эти сайты. Мы вырастем, правда. У всех у нас появится семья, дети. Уже
не будем думать о контакте, скайпе, аське и тд. Но когда-нибудь... Ты
обязательно найдешь бумажку где написан твой логин и пароль. Просто так включишь компьютер. Зайдешь Вконтакт. Давно уже опустевшая страница.

Ու՞ր կորան մեր հին ու բարի մուլտերը

Որքան էլ զարմանալի է, բայց մեր այսօրվա սերիալային հերոսներին կուռք դարձրած և  ինտերնետին մեծերից լավ տիրապետող փոքրիկները մուլտֆիլմեր դիտելու ժամանակ էլ են գտնում: Իհարկե խոսքը չի վերաբերվում այն փոքրիկներին, ովքեր ոչ իրենց կամքով, այլ ծնողների զբաղվածության պատճառով ժամերով «դատապարտվում են»  հեռուստացույցով գովազդներ և դրանց ընդմիջումներին էլ մուլտֆիլմեր նայելուն: Այս անգամ  իմ մտահոգությունը ավելի շատ այդ մուլտֆիլմերի բովանդակությունն է, քանի որ երեխաների  «ստիպված»  մուլտֆիլմ նայելու կամ  քիչ նայելու խնդիրը շատ ավելի խորը հիմքեր ունի, որոնք իհարկե հանգում են բոլոր խնդիրների «նախահայր» հանդիսացող գլոբալիզացիային…

Ֆեյսբուքը լուսավորող լուսանկարների մրցույթ

E-mail…Password…Log In…և  ահա  մենք  մեր  վիրտուալ  աշխարհում  ենք, մեր  վիրտուալ  տանը` Ֆեյսբուքում: Այստեղ  մեր  ընկերներն  են, հարազատները, սիրելիները: Մենք  օրվա  մեջ  կարող  ենք  100 անգամ  մտնել  ու  դուրս  գալ Ֆեյսբուք,  փնտրել  մարդկանց,  սպասել  ինչ-որ  ՄԵԿԻ օնլայնին, և  վերջապես  կարդալ  մեր  ընկերների  գրառումները  ու  լիցքաթափվել…Սակայն  վերջին  ժամանակներս  Ֆեյսբուքը  սկսել  է ավելի  շատ  հոգնեցնել  ու  նյարդայնացնել: Հատկապես  երբ  հայաստանյան քաղաքական դաշտը  իր  ակտիվ  մասնակիցներուվ  գրավեց    ֆեյբուքը, թեժ  ընտրապայքարը  և  թեկնածուների  միջև  ոչ  բարիդրացիական  հարաբերություններն  ու  նախընտրական  «գզվրտոցը»  տեղափոխեց  մեր  ֆեյսբուքյան  էջեր: Անկախ  մեզանից  մենք  ընթերցում  ենք (եթե  չենք  էլ  ընթերցում, ապա գոնե  աչքի  տակով  անցկացնում  ենք)  չափից  դուրս  քաղաքական  գրառումները,  սրան-նրան  ընտրելու  կոչերը,  ընտրակաշառքի  չափերն  ու  դա  բաժանողների  անունները: 
Մենք  չենք  հետաքրքրվում  քաղաքականությամբ, բայց  այն  մեզ  հետապնդում  է...ինչպես  ասում  են` եթե  դու  չես  զբաղվում  քաղաքականությամբ, ապա քաղաքականությունն է  զբաղվում  քեզանով: Ամեն  առավոտ  մենք  մեզ  գտնում  ենք  «Հասարակությունը  պահանջում  է  Քոչարյանի  վերադարձը»  և  «Իմ  ձայնը  չի  վաճառվում»  խմբերում

Դեռ երեկ

Դեռ  երեկ  տուն  հասնելուն  պես ես  գիտեի, որ  առաջին  մարդը, ում  կուզեի  զանգել  և  պատմել  օրվա  մասին, կիսվել  ամեն  ինչով, խոսել-խոսել, ծիծաղել…և  պարզապես  լռել, դա ԴՈՒ  էիր…Խոսել  քեզ  հետ  ոչնչի  մասին, գրել  կեսգիշերին, որ  սկսվեց  նոր  օրը` մեր  օրը…Գրել  քեզ  բարի  լույս  և  բարի  գիշեր, սպասել  քո  պատասխանին  և  ժպտալ  այն  կարդալիս…Դեռ  երեկ   ես  սիրում   էի` առանց  «եթե»-ների  ու  պատճառների: Դեռ  երեկ  ես  բռնում  էի  քո  ձեռքը  և  սիրտս  ջերմանում  էր  այդ  ջերմությունից, դեռ  երեկ  ես  ինձ աշխարհի  տերն  էի  զգում, ինձ  համար  չկային  ժամեր  ու  ժամացույցներ, կայինք  միայն  ՄԵՆՔ, մենք  երկուսով, մեր  աշխարհը, մեր  ժամանակը…Եվ  մենք  չէինք  դադարում  զարմանալ   մեր  երջանկության  վրա, այդ  ինչպե՞ս  պատահեց, որ  մենք  գտանք  իրար`այդքան  անսպասելի  ու  միևնույն  ժամանակ  այդքան  սպասված…