«Դժվար ապրուստի» Մերիի «մահը» և զոմբիացած հայ հասարակությունը

 21-րդ  դարում, երբ  կյանքը  հագեցած  է  կոմունիկացիայի ամենատարբեր  միջոցներով, երբ հարկավոր  է  հեռախոսի  վրա  ընդամենը  մի քանի  թիվ  հավաքել,  և  այն  մարդը,  ում  մենք  կարոտում  ենք, մեզ  հետ  կլինի, երբ ինտեռնետը  և  օրեցօր  ավելացող  սոցիալական  ցանցերը  «սպանել են»  հեռավորություն  և  տարածություն  հասկացությունները,  երբ  թերթերը  քամու  արագությամբ  մեզ  են  հասցնում  ամբողջ  աշխարհում  տեղի  ունեցող իրադարձությունները,  երբ  ոչ  մի  վայրկյան  չի  լռում  հեռուստացույցը, երբ փողոցները  լի  են  մարդկանցով, երբ  օտար  լեզուներ  սովորելը  իրենից  այլևս  ոչ  մի  դժվարություն  չի  ներկայացնում, թվում է, թե ստեղծված են բոլոր պայմանները, որ մարդիկ համախմբվեն, ապրեն իրար հոգսերով, հոգ տանեն իրենց մերձավորների մասին, ուշադիր լինեն իրենց շուրջը կատարվող իրադարձություններին, տեղեկացված լինեն, ակտիվ, ուշադիր...բայց արի ու տես, որ մարդկանց համակել է 21-րդ դարի ամենամեծ չարիքը` անտարբերություն, անպատասխանատվություն...

Կայքերի մատուցած ինֆորմացիան ընդդեմ ընթերցողների ճաշակի

Վերջերս  բավական հաճախ է արծարծվում կայքերում մատուցվող ինֆորմացիայի և դրան  ընթերցողների բացասական վերաբերմունքի հարցը: Ընթերցողները բողոքում են անորակ ու  ոչինչ չասող հոդվածներից: Բողոքում են գրառումներում էրոտիկայի  չափից դուրս շատ լինելուց: Չեն հավանում վերնագրերը, փնովում են լրագրողներին, խմբագիրներին, կայքերի հեղինակներին ու բոլոր նրանց, ում հնարավոր է: Բայց երբեք այդ ամենի մեջ չեն տեսնում իրենց մեղքի բաժինը, ինչը կարծում եմ ամենակարևորն է: Ստեղծված իրավիճակում ընթերցողների մեղքի չափաբաժինը ամենևին էլ փոքր չէ:  Ինքս ուզում եմ այս թեմային օբյեկտիվ անդրադարձ կատարել` իրավիճակին նայելով և´ որպես ընթերցող, և´ որպես բլոգեր-հեղինակ:

Վերջին տարիներին Հայաստանում խոսքի ազատությունը շատ լուրջ արժեք է դարձել: Մենք կարող ենք հպարտանալ, որ ունենք իրոք ազատ և անկախ մամուլ: Դրա մեջ իհարկե փոքր չէ տեղեկատվական տեխնոլոգիաների առաջընթացի դերը:  Բացվեցին մի շարք էլեկտրոնային լրատվական կայքեր, բլոգներ, ֆորումներ, որոնք կարելի է ասել ինչ-որ չափով դուրս են  վերահսկողությունից, այստեղ լրագրողները ազատ են, ազատ են իրենց մտքերը արտահայտելիս, ազատ են գրառումների թեմաներն ընտրելիս, չկա պարտադրանք, չկա  հսկողություն ու գրաքննություն: