Բարև...ես եմ...

Բարև…ես  եմ…Ինչքան  երկար  ժամանակ  է  որոշում  եմ  քեզ  նամակ  գրել,  բայց  ամեն  անգամ  մի  բան  ինձ  կանգնեցնում է, երևի  անհամարձակ  եմ: Գուցե  վախենում  եմ, որ  չես  հասկանա  բառերս,  չես  հասկանա  մտքերս, որովհետև  ես  ինքս  էլ  հաճախ  ինձ  չեմ  հասկանում…Ես  չեմ  կարող  քեզ  բացատրել, թե  ինչպես  եմ  ապրում, ուզում  եմ…ուզում  եմ  գտնել  հազարավոր  բառեր, կարևոր  և  ոչ  այնքան, հասկանալի  ու անհասկանալի , բայց  չեմ  գտնում  ոչ  մի  բառ...Չեմ  կարող  բացատրել, թե  ինչո՞ւ  գիշերները  չեմ  կարողանում  քնել, ինչո՞ւ  եմ   նույն  երգը  տաս  անգամից  ավել  լսում` անգիր անելով  ամեն  մի  բառը  ու  հնչյունը…երբեմն  ինչքա՜ն  դժվար  է   ասել  այն,  ինչ  կա  սրտումդ, բառերը  պտտվում  են  գլխումդ,  դրանք  լեզվիդ  ծայրին  են, դասվորում ես  միտքդ, մի  բառը  փոխարինում  մյուսով`սխալ  չհասկացվելու  համար…բայց  էլի  չես  համարձակվում…

Դերենիկ Դեմիրճյան «Հայը»

Այս շաբաթվա ծոմակախառը, միասեռականների ու «ֆաշիստների», ազգայնականների ու ժամանակակիցների պատերազմական իրադարձությունների հետ կապված հիշեցի Դերենիկ Դեմիրճյանի  «Հայը» ստեղծագործությունը, որը շատ տեղին է հիմա կարդալ....և մի փորձեք ամեն մեկդ ըստ ձեր հասկացածի ու չհասկացածի վերլուծել հային, ՀԱՅԸ  ԵՐԵՎՈՒՅԹ է... տարօրինակ, հանելուկային, և որքա՜ն խաբուսիկ երևույթ......
Ահա աշխատանքը ամբողջությամբ`
Դուք արդյոք ինչ-որ բան հասկանում ե՞ք հայից: Որքա՜ն տարօրինակ, հանելուկային արարած է հայը, և որքա՜ն խաբուսիկ երևույթ: Ի՞նչ է ինքը, իր նկարագիրը. զուր աշխատանք: Փորձում, գտնում ես նրա ինքնությունը, պարզվում է, որ դա էլ երևույթ է: Իր ցեղային պատկերն էլ տարօրինակ է. թվով ամենափոքրը` տառապանքով ամենամեծը, ժամանակով ամենահինը` վիճակով ամենից անփոփոխը, անփոփոխը, անփոփոխը… Ամենից աննպաստը իր երկրի դիրքն էր, ամենից համառ ու ամուր կառչեց իր երկրից: