Բացատրություն ԿԱ և ՉԿԱ…

Իսկ  դուք  երբևէ  մտածե՞լ  եք,  որ  մեր  կյանքի  իմաստ  դարձած  զգացմունքը` ՍԵՐԸ  չունի  իմաստ…Սերը  ունի  բացատրություն,  բայց  միևնույն  ժամանակ  չունի  ոչ  մի բացատրություն…Երբևէ   փորձե՞լ  եք բառերով  բացատրել  սերը: Փորձել  եք  շատ  անգամներ,  բայց  ամեն  անգամ համոզվել  եք,  որ սերը  բացատրելու  համար  բառերը  շատ  խղճուկ, ծիծաղելի  և անհեթեթ  են… Սերը   դա  երջանկությունն է,  բայց  ինչո՞ւ  ենք  մենք  այդքան  հաճախ  սիրո  պատճառով  մեզ  դժբախտ  համարում…

Սերը  վստահություն  է, սակայն  ինչո՞ւ,  երբ  մենք  սիրում  ենք  շատ  հաճախ  չենք  վստահում ու  խանդում  ենք…

Երջանկությունը չունի բանաձև

- Այդ  ի՞նչ  է  ձեռքերիդ  մեջ:

- Երջանկություն:
- Իսկ  ինչո՞ւ է  այն  այդքան  փոքր:
- Որովհետև, երբ երջանկությունը  մեր  ձեռքերում  է, այն  շատ  փոքր  է  թվում, և միայն  կորցնելուց  հետո  ենք  մենք  հասկանում  նրա  իրական  արժեքը….
 Ի՞նչ  է  երջանկությունը: Ո՞րն  է  երջանիկ  լինելու  գաղտնիքը: Թվում  է,  թե  բոլորս գիտենք  այս  հարցերի  պատասխանները: Միացնում  ենք  հեռուստացույցը,  թերթում  ամսագրերը,  ամենուր  խոսվում  է  երջանկության  բանաձևերի  ու երջանկության  մեխանիկայի  մասին….հոգեբանները,  աստղերը  պատրաստ  են անվերջ  խոսել  երջանկության  շուրջ, կիսվել  ուրիշների  հետ  ԻՐԵՆՑ  երջանկության  գաղտնիքներով: Բայց,  եթե  մի  պահ  լռեցնենք  նրանց  և  տանք ընդամենը  մի  պարզ  հարց` «Իսկ  դու  ե՞րբ  ես  երջանիկ»,  հնարավոր  է  և  չստանանք  պատասխան: Այո,  մարդիկ  չունեն  այս  հարցի  պատասխանը,  և  երբեք էլ  չեն  ունեցել,  որովհետև  նրանք  երբեք  լիարժեք  երջանիկ  չեն  եղել: Մեծերից մեկը  ասել  է` երջանկությունը  նման  է  գլորվող  գնդակի,  ինչքան  մոտենում  ես նրան,  դիպչում,  այնքան  այն  ավելի  հեռու  է  գլորվում…

Մեր օրերի պարադոքսները

Վերջերս   կարդացի  ամերիկացի  երգիծաբան   Ջորջ  Կառլինի  «Մեր  օրերի  պարադոքսները»  (George  Carlin, "The  Paradox  Of  Our  Time")  հոդվածը, որը  հեղինակը  գրել  է  70-80-ական  թվականներին,  և  զարմացած  եմ,  թե  որքան   արդիական  է  հնչում  այն  մեր  օրերում: Հոդվածում  ամեն  մի  տողը   ասես  ներկայացնում  է  21-րդ  դարը  և  21-րդ  դարի  մարդուն,  ով  կարծես  թե ունի  ամեն  ինչ,  բայց  միևնույն  ժամանակ  չի  կարողանում իրեն  գտնել,  մարդուն,  ով  գիտի ` ինչպես   գոյատևել,  բայց  չգիտի  ինչպես  ապրել….Եվ այսպես հայերեն լեզվով  ներկայացնեմ  այդ  հրաշալի  հոդվածը,  որը  վստահ  եմ  շատերին  դուր  կգա .

GLAMOUR –ը և Հայաստանը

«Гламурная армяночка»,  «Гламурный принц»,  «Гламурная» ….երևի  թե  բոլորդ  էլ սոցիալական  ցանցերում  հանդիպած  կլինեք  նման  անուններով  հայերի: Հայաստան  գլամուրը  մուտք  է  գործել  վերջին  տարիներին: Մեր  երկրում  ամենուր և  անընդհատ  քննարկվում  ու   տեղի-անտեղի  կրկնվում  է  «գլամուր»  բառը: Երևան քաղաքում  գլամուրն  անասելի  պահանջարկ  ունի, գրեթե  յուրաքանչյուր երիտասարդ  հնարավորություն  ունի  կրել  համաշխարհային  (կեղծ) ապրանքանիշերի  հագուստ,  կոշիկներ  և  ակնոցներ  (Chanel, ARMANI, D&G, Gucci, BURBERRY  և  այլն), օգտագործել  էլի  կեղծ,  բայց  ամենաթանկ  ապրանքանիշի մոդելի  հեռախոսներ  և  համարել  իրեն  գլամուրային: Բոլորը  կարծում  են,  որ  եթե իրենք  իրենց  անվանում  կամ  համարում  են  գլամուրային,  ապա  դա  այդպես  է: Բայց  այդ  գլամուր  մասսայից  միայն  շատ  քչերը  գիտեն  թե  ինչ  է  իրականում գլամուրը:

«Գլամուր» բառը, անգլերենից  թարգմանությամբ  «ճոխություն»,  «փայլ»,  «հմայք», դեռ  հնարավոր  չէ  գտնել  ոչ մի բացատրական բառարանում, բայց այն գիտեն բոլորը:

Գլամուրը  գրավել  է  ողջ  աշխարհը:  Գլամուր  է  Փարիզում,  Նյու Յորքում, Մոսկվայում...Երևանում:  Գլամուրը  օրեցօր  գրավում  է  մարդկանց  ավելի  լայն զանգվածների:  Իսկ  ի՞նչ  է  նշանակում  գլամուր: Կարելի  է  ենթադրել, որ  այն գլոբալիզացված  աշխարհի  մի  մասնիկն  է  բոլոր  այս  երկրներում: Բայց  ոչ: Գլամուրը  որպես  երևույթ  նոր  չէ,  այն  գոյություն  է  ունեցել  քաղաքակրթության  զարգացման  գրեթե  բոլոր  փուլերում, միայն  թե  տարբեր  անուններով:  Ինչպես հայտնի է` ցանկացած  նորը  դա  լավ  մոռացված  հինն  է: Գլամուրը  ևս բացառություն  չէ: Գլամուրը  այսօր  բացի  հագուստի  ոճից  համարվում  է  նաև կենսաոճ: Եվ  դրանով  այն  շատ  նման  է  «կոմիլֆոին»  (ֆրանս. comme  il  faut- ինչպես  հարկավոր  է): Դա  18-րդ  դարում  ընդունված  վարքի  ձև  էր: Այդ  վարքի ձևը  իր  մեջ  ներառում  էր  իրեն  հատուկ  հագուստի  ոճը,  վարքի  կանոնները, յուրահատուկ  մտածելակերպը:

Copy – խայտառակ թարգմանություն – Paste

Հայկական հեռուստատեսություն , գեղեցիկ  է  հնչում, այդպես  չէ՞: Սակայն  այդ  գեղեցկության  հետևում  ոչ այնինչ  է, քան  մեկ  պարզ  մեխանիզմ ` Copy – թարգմանություն – Paste:  Ի՞նչ  էինք  անելու  մենք,  եթե չլինեին  արտասահմանյան  սերիալները  և հեռուստահաղորդումները:  Երևի  ընդհանրապես  հեռուստատեսություն  չունենայինք….սակայն  ավելի  լավ  է  չունենայինք,  քան  ունենայինք  այն, ինչ ունենք  այսօր ` օտարերկրյա  բարքերով  ու  օրենքներով ողողված  սերիալներ,  մեր  հասարակության  մտածելակերպին  անհամապատասխան  և  հայերի  հետ  ընդհանուր  ոչինչ  չունեցող  ոչ  բարով  թարգմանված  հաղորդումներ:  Այսօր  առանձնացրել  եմ  մեր  հեռուստաարտադրության  գլխավոր  copy- ներից  մի  քանիսը,  որոնք  ամեն  օր,  նույնիսկ  օրը  մի քանի  անգամ  «ծաղկեցնում  են»  մեր  եթերը  և  լցնում  մեր  օրը:

• Առաջինը  ուզում  եմ  խոսել  ATV  հեռուստաընկերության  եթերում   հեռարձակվող  «Արի  ամուսնանաք  կամ  խնամախոս»    և  Ռուսաստանի առաջին  ալիքով   «Давай поженимся»  հաղորդումների  մասին: Այս  հեռուստաշոուի  հայկական  տարբերակը  պարզապես  ծաղր  է:

Փակ աչքերից ներս

Իրականության  հետ  բախումը  միշտ  էլ  տեղի  է  ունենում  այնքան  հանկարծակի,  և միևնույն  ժամանակ  այնքան  կանխատեսելի: Բայց  երբեք  չես  կարող  ասել,  թե ինչքան  ժամանակ  դեռ  պետք  է անցնի,  որ  համակերպվես  այդ  իրականության  հետ:  Մանկական  երազանքներ, պատանեկան  հույսեր, անվերջանալի  վստահություն,  որ երիտասարդությունը  կյանքի  ամենահիանալի  և ամենագեղեցիկ  ժամանակահատվածն  է,  որը  շարունակ  պնդում  են  նրանք,  ովքեր  վաղուց  հրաժեշտ  են  տվել  նրան,  և  իհարկե  անխափան  հավատ  դեպի  պայծառ  ապագան: Իսկ  հետո՞:  Հետո  հաղթահարելով  երազանքների  և  հույսերի  սահմանը, դու հասկանում  ես, որ  կյանքը  լի  է  փորձություններով  և  ինչպես   դու  լի  է  մանկությունից  ոգեշնչված կեղծ  իդեալներով : Հասկանում  ես ,  որ  այն  ամենը, ինչում   քեզ  հավատացրել  էին ,  խաբկանք  է,  իսկ  սիրելի  գրքերը  ընդամենը  իդեալական  աշխարհի  մասին  հորինվածք:

Մեր կյանքի աստիճանը

Մեզանից  յուրաքանչյուը  յուրօրինակ,  ամբողջական  և  մյուսներից  տարբերվող աշխարհ  է, փոքրիկ  տիեզերք, որն  ունի  իր  մոլորակները, իր  արևը  և  իր  աստղերը: Եվ  այդ  տիեզերքում  մեզանից  յուրաքանչյուրը  ունի իր  անվերջանալի երկար  աստիճանը, որի  միջոցով  շարժվում  է: Ինչ-որ մեկի  մոտ  այդ  աստիճանը իրենից  ճանապարհ  է  ներկայացնում, որ կառուցված է ամուր  և  որակյալ, բայց չգիտես  ինչու  աստիճանի  «տերը»  առանձնապես ցանկություն  չունի  այդ  աստիճանով  բարձրանալու: Իսկ ինչ- որ մեկի  մոտ էլ այդ աստիճանը  այնքան փխրուն  և  անկայուն  է, որ  ամբողջ կյանքի  ընթացքում   շարժմանը  զուգահեռ   պետք  է  այն  «նորոգել»: Բայց  այդ  աստիճանով  բարձրացողը  ավելի լավ գիտի աստիճանի  արժեքը, նա  գնահատում է աստիճանի ամեն մի հարթակը, և շատ հաճախ ավելի  վեր է բարձրանում, քան ամուր աստիճանով շարժվողները:
Յուրաքանչյուրիս  աստիճանը  ունի  այնքան  հարթակներ,  որքան  մենք ենք ցանկանում, աստիճանը ներկված  է  այն  գույնով,  որով ցանկանում  ենք:

Ֆեյսբուքյան «իմաստուն» հարցեր (Մաս 1)

Կար ժամանակ, երբ մենք Ֆեյսբուք աշխարհում հանգիստ էինք, մենք խաղաղ էինք մեր լեռների պես )))….և ահա, չգիտես որտեղից մեր գլխին որպես պատուհաս թափվեցին ֆեյսբուքյան հարցերը: Եվ այդ օրվանից մենք չունենք հանգիստ, մեզ ամենուր հետևում է մեր հարցասեր հասարակությունը: Իսկ ես մասնագիտությամբ լինելով սոցիոլոգ, էլ ավելի  «ծանր»  եմ տանում այդ հարցերի գոյությունը: Չեք էլ պատկերացնի, թե ինչքան բարդ աշխատանք է հարցաշար կազմելը, ամեն հարց քանի չափանիշներով է դիտարկվում:

Online ՍԵՐ

Մենք չենք գտնում բառեր և դրանք փոխարինում ենք սմայլիկներով, վախենում ենք խոստովանել մեր զգացմունքները և ուղղարկում ենք վիրտուալ սրտիկներ: Online ստատուսին այնպես ենք արձագանքում, ասես այդ մարդը մեր կողքին է և այլևս չենք մտածում ctrl+enter ստեղները սեղմելիս, քանի որ մեր մատները իրենք են հիշում այդ կոմբինացիան: Բառերի փոխարեն ուղարկում ենք հղումներ, որոնցում ամեն ինչ արդեն ասված է: Մարդկանց ճանաչում ենք ըստ իրենց ICQ ստատուսների և կատարած հղումների` մոռանալով, որ սա ընդհամենը վիրտուալ աշխարհ է: Աշխարհ, որտեղ ժպիտը այլևս ոչինչ չի նշանակում…աշխարհ, որտեղ կարելի է ասել «Ամեն ինչ լավ է», և քեզ կհավատան: Ամեն առավոտ մենք գնում ենք աշխատանքի կամ դասի`անհամբեր սպասելով որևէ հնարավորության` նորից հայտնվելու այդ աշխարհում: Աշխարհ, որը ստեղծում ենք մենք ինքներս…աշխարհ, որտեղ ընկերները ընդամենը «friends» ցուցակ են, և մարդուն կարելի է ջնջել մեր կյանքից Delete թեթև սեղմամբ…