Փակ աչքերից ներս

Իրականության  հետ  բախումը  միշտ  էլ  տեղի  է  ունենում  այնքան  հանկարծակի,  և միևնույն  ժամանակ  այնքան  կանխատեսելի: Բայց  երբեք  չես  կարող  ասել,  թե ինչքան  ժամանակ  դեռ  պետք  է անցնի,  որ  համակերպվես  այդ  իրականության  հետ:  Մանկական  երազանքներ, պատանեկան  հույսեր, անվերջանալի  վստահություն,  որ երիտասարդությունը  կյանքի  ամենահիանալի  և ամենագեղեցիկ  ժամանակահատվածն  է,  որը  շարունակ  պնդում  են  նրանք,  ովքեր  վաղուց  հրաժեշտ  են  տվել  նրան,  և  իհարկե  անխափան  հավատ  դեպի  պայծառ  ապագան: Իսկ  հետո՞:  Հետո  հաղթահարելով  երազանքների  և  հույսերի  սահմանը, դու հասկանում  ես, որ  կյանքը  լի  է  փորձություններով  և  ինչպես   դու  լի  է  մանկությունից  ոգեշնչված կեղծ  իդեալներով : Հասկանում  ես ,  որ  այն  ամենը, ինչում   քեզ  հավատացրել  էին ,  խաբկանք  է,  իսկ  սիրելի  գրքերը  ընդամենը  իդեալական  աշխարհի  մասին  հորինվածք: Այն  ամենը,  ինչը  քեզ  ճիշտ  ու  իսկական  էր  թվում,  իրականության  հետ  պայքարում  չի  հաղթում: Իրականության, որը  կոտրում  է բոլորին,, ովքեր  չեն  ուզում  խաղալ  իր  կանոններով:  Եվ  մնում  է միայն ընդունել  նրա  կանոնները  և  հավատացնել  ինքդ  քեզ,  որ  այն  ամենը,  ինչին  դու  մանկուց  հավատում  էիր  սուտ  է,  հորինվածք…Բարին  երբեք  էլ  չի  հաղթում  չարին,  ազնվությունը  վաղուց  դադարել  է  արժանապատվություն  լինել:  Չարությունը  կյանքի  նորմ  է դարձել: Նախանձը, կեղծիքը,  անբարոյականությունը  գրավել  են  մարդկանց: Իսկ  մեզ  մանկուց  սովորեցրել  են  բարի, ազնիվ,  անկեղծ  և հարգալից  լինել  մարդկանց  հանդեպ  և  անգամ  չեն  էլ  կասկածել,  որ  մենք  ապրելու   ենք  մի  ժամանակաշրջանում,  երբ  չարությանը  էլ  ավելի  չարությամբ  են  պատասխանում,  կեղծիքին  էլ  ավելի շատ  կեղծավորությամբ  են  պատասխանում, վստահությանը` դավաճանությամբ…….Իսկ եթե  պատրաստ  լինեինք  այս  ամենին,  գուցե  և  ավելի  «հեշտ»   ապրեինք….