Մենք չենք գտնում բառեր և դրանք փոխարինում ենք սմայլիկներով, վախենում ենք խոստովանել մեր զգացմունքները և ուղղարկում ենք վիրտուալ սրտիկներ: Online ստատուսին այնպես ենք արձագանքում, ասես այդ մարդը մեր կողքին է և այլևս չենք մտածում ctrl+enter ստեղները սեղմելիս, քանի որ մեր մատները իրենք են հիշում այդ կոմբինացիան: Բառերի փոխարեն ուղարկում ենք հղումներ, որոնցում ամեն ինչ արդեն ասված է: Մարդկանց ճանաչում ենք ըստ իրենց ICQ ստատուսների և կատարած հղումների` մոռանալով, որ սա ընդհամենը վիրտուալ աշխարհ է: Աշխարհ, որտեղ ժպիտը այլևս ոչինչ չի նշանակում…աշխարհ, որտեղ կարելի է ասել «Ամեն ինչ լավ է», և քեզ կհավատան: Ամեն առավոտ մենք գնում ենք աշխատանքի կամ դասի`անհամբեր սպասելով որևէ հնարավորության` նորից հայտնվելու այդ աշխարհում: Աշխարհ, որը ստեղծում ենք մենք ինքներս…աշխարհ, որտեղ ընկերները ընդամենը «friends» ցուցակ են, և մարդուն կարելի է ջնջել մեր կյանքից Delete թեթև սեղմամբ…
Ասում են, թե հոգեբանները առանձնացնում են սիրո հինգ տեսակ, բայց երևի ժամանակն է, որ այդ դասակարգման մեջ իր ուրույն տեղը զբաղեցնի նաև մեր օրերի ՍԵՐԸ` վիրտուալ սերը: Իսկ ինչպիսի՞ն է այդ սերը: Դուք ծանոթացել եք ինտերնետում, անկեղծ եք իրար հետ և լավ եք զգում միասին, հասկանում եք իրար «կես սմայլիկից», փորձում եք պատկերացնել նրա ժպիտը…և ձեր սիրտը սկսում է արագ բաբախել ամեն անգամ նրա անունը համակարգչի էկրանին տեսնելիս: Ահա սա է վիրտուալ սերը: Շատերը կարծում են, որ այն շատ քիչ է տարբերվում իրական սիրուց և շատ հաճախ ունենում է բավականին երջանիկ ավարտ (եթե իհարկե ձեր վիրտուալ սիրո օբյեկտի հետևում իրական մարդ է, այլ ոչ թե ինչ-որ մեկի ինքնահաստատման անհաջող փորձը…): Բայց մի՞թե դա սեր է, երբ դու քո սիրելիի մասին գիտես միայն այն, ինչը գրված է համակարգչի էկրանին, երբ դու չես կարող դիպչել նրան, ամուր գրկել…երբ դու նայում ես նրա նկարին և մտածում, արդյո՞ք իրական է այս ամենը, թե այս հորինված աշխարհի հերթական խաբկանքներից է: Եվ վերջապես արդյոք ձեր երեխաները կամ թոռները կհիանան ձեր սիրո պատմությամբ, որը կսահմանափակվի ընդամենը հետևյալով`«…ու մի օր նա ավելացրեց ինձ իր ընկերների ցուցակում…ես նրան սրտիկներ էի ուղղարկում,իսկ նա ինձ պաչիկներ….»:
Սթափվեք քանի դեռ ուշ չէ: Սերը ամենահիանալի զգացմունքն է, որը պետք է ապրի յուրաքանչյուրն իրական կյաքում : Սիրեք և եղեք սիրված….
P.S. Եթե ես այլևս Online չլինեմ, ուրեմն ես երջանիկ եմ….
(Այս գրառումը իմ առաջին գրառումն է եղել blog.armenianherald.com բլոգում, և շատ ցանկացա, որ իմ բլոգում էլ առաջին գրառումը սա լինի:)
