Տարեմուտին…

Եվս  մի  քանի  օր  և  բոլորիս  կողմից  այդքան  սպասված  Նոր Տարին…Այդքան  սպասված  նոր  էջը, նոր  օրը, մեր  կյանքի  մեկ  այլ  նոր  փուլը …և  պարզապես  ՆՈՐ  հնարավորությունը  ամեն  ինչ  նորից  սկսելու, նորից  երազելու  և  նորից  հավատալու, որ  անպայման  կիրականանա  այն  ամենը, ինչի  մասին  ՆՈՐԻՑ  սկսեցինք  երազել…Նոր  տարին  իր  մեջ  շատ  հետաքրքիր  խորհուրդ  է պարունակում, հենց  այդ  գիշեր  ենք  մենք  վերհիշում  մեր  ամբողջ  անցած  տարին, հիշում  ստացվածը  և  չստացվածը, ձեռքբերածն ու  կորցրածը, հաջողությունները  և  անհաջողությունները: Եվ  այդ  ամենը  վերհիշում  ենք  մի  տեսակ  բարությամբ, ժպիտով  ու  մեր  սրտում  ամենահրաշալի  զգացումով`ՀԱՎԱՏՈՎ: Հավատով, որ  ամենահրաշալին  առջևում  է, եկող  Նոր  տարվա  օրերում…

ՄԵՆԱԿՈՒԹՅՈՒՆ….

21-րդ  դար…և  ինչ  խնդրի  առջև  ասես  չի  կանգնել  մարդկությունը: Գլոբալ տաքացում,  աղտոտված  էկոլոգիա,  անբուժելի  հիվանդություններ,  ՁԻԱՀ, քաղցկեղ…այս  ցուցակը  իհարկե  կարելի  է  անվերջ  շարունակել,  բայց  կարելի  է նաև  կանգ  առնել  և  նշել  միայն  մեկը` 21-րդ  դարի  ամենատարածված չարիքը` ՄԵՆԱԿՈՒԹՅՈՒՆԸ…Մեր  օրերում  մենակություն  այլևս  չի  նշանակում  դատարկ տան  մեջ  մենակ  լինել: Այս  հիվանդության  չափերը  և  ուժգնությունը  այլևս  չունեն սահմաններ:

Գիտեմ…

Երբեմն  մտածում  եմ, ինչ  լավ  կլիներ, որ ես չիմանայի…

Իսկ  ես  գիտեմ…Գիտեմ, որ  չի  կարելի ստիպել  մարդուն  սիրել  քեզ: Պարզապես  պետք   է  ԼԻՆԵԼ  մարդ, ում  կարելի  է  սիրել, մնացածը  քեզանից  կախված  չէ…

Գիտեմ, որ  պահանջվում  են  տարիներ  վստահություն  ձեռք  բերելու  համար, և ընդամենը  մեկ  վայրկյան  այն  կորցնելու  համար…

Գիտեմ,  որ  կարևոր  է  ոչ թե  այն, ինչի  ես  դու  քո  կյանքում  հասել, այլ  այն, թե  այդ  ամենը  ինչ  նշանակություն  ունի  քեզ  համար…

Գիտեմ, որ  կարևոր  է  ոչ  թե  այն, ինչ  քո կյանքում  տեղի  է  ունենում, այլ  այն, թե  ինչպես  ես  դու  դա օգտագործում…

Գիտեմ, որ  երբեմն մեկ  բառը, մեկ  քայլը  կարող  է  փոխել  ամեն  ինչ, բայց  նաև  գիտեմ, որ  շատ  հաճախ  մենք  այդպես  էլ  այդ  քայլը  չենք  անում…

Ուսանող լինելը «ՊՐԵՍՏԻ՞Ժ» է

Հայաստանը  աշխարհում  առաջին  տեղերից  մեկն  է  զբաղեցնում  ԲՈՒՀ  ավարտած բնակչության  քանակով: Իսկ երբևէ  մտածել  եք  ինչո՞վ  է  պայմանավորված կրթության  նման  պահանջարկը  մեր  հասարակությունում:

Կրթություն  ստանալու  նման  ձգտումը  կարելի  է  բացատրել այն  հանգամանաքով, որ  հայ  հասարակության  համար  կրթությունը  կարևորագույն  արժեք  է: Այն  անհրաժեշտ  է  պետության  ամրապնդման  ու զարգացման  համար  մտավոր  ներուժով  հարուստ  հասարակություն  ունենալու, մշակութային  արժեքները  ու  գիտական  ձեռքբերումները  պահպանելու  և սերունդներին  փոխանցելու,  հայրենիքին  նվիրված  քաղաքացիներ  կրթելու  համար:

Շատ բարդ բաներ…

Չկա  մի  մարդ, ով  փոքր  ժամանակ  մտածած  չլինի, որ մեծահասակները  իրեն  չեն  հասկանում: Նրանք  ունեն  իրենց  այլ  աշխարհը,  մեծերի  աշխարհը,  որը  մագնիսի  պես  մեզ  ձգում  էր: Եվ  մենք ունեինք  միայն  մեկ  «երազանք», որքան  հնարավոր  է շուտ  մեծանալ, չէ՞  որ  մեզ  թվում  էր,  որ  միայն  այդ  դեպքում  կունենաք մեր  ազատությունը  արդեն  ՄԵՐ  մեծերի  աշխարհում:

Եվ  ահա  մենք  մեծանում  ենք, աստիճանաբար, ամեն  մի  նոր  իրադարձության  հետ,  ամեն  նոր  օրվա  հետ…առաջին  սիրահարվածության, առաջին երջանկության  և  առաջին  տխրության  հետ…մեծանում  ենք  ամեն  օրվա  փորձի  հետ: Մենք  ապրելով  մեր  կյանքի  ամեն  մի  օրը, չենք  էլ  նկատում,  թե  այդ  օրը  ինչպես  մեզ  մեկ  օրով  ևս  հեռացրեց  մեր  մանկությունից` իր  հետ  տանելով  ևս  մեկ չիրականացած երազանք: