Նա այնքան շատ գիտեր և ինչքա՜ն բան չգիտեր: Չգիտեր սիրո մասին խոսել, չգիտեր բանաստեղծություններ ու պատմվածքներ գրել…Չգիտեր երգել և նկարել…Չգիտեր պարզապես մոտենալ և ասել այն, ինչ վաղուց էր զգում, այն, ինչը վաղուց բույն էր դրել իր հոգում և սրտում: Հաճախ նույնիսկ չէր էլ կարողանում բացատրել ի՞նչը և ինչպե՞ս…և չէր կարողանում արտահայտել այն, ինչը անընդհատ իր մտքում էր…Նա չէր կարողանում գիշերները շուտ քնել ու չէր կարողանում առավոտները շուտ արթնանալ, որ օրը ավելի շուտ սկսի…Չգիտեր ժպտալ, երբ տխուր էր, չէր կարող կեղծել, թե ամեն ինչ լավ է, երբ հազիվ էր զսպում արցունքները: Նա չէր կարողանում մոռանալ ցավը և արցունքները, չէր կարողանում հեշտ ներել…Նա շատ բան չգիտեր, և չէր էլ ուզում սովորել: Չէր ուզում տնից դուրս գալ, երբ դրսում արև չկար ու անձրև էր, բայց նաև այնքա՜ն էր ուզում ոտաբոբիկ վազվզել ջրափոսերի մեջով և գոնե այդպես հայտնվել մանկության իր աշխարհում…
