Իսկ մենք լռում ենք...

Երբեմն  լինում  են  պահեր, երբ  չենք  ուզում  ոչ  մի  բան  պարզել,  չենք  ուզում  լուծման  տարբերակներ  փնտրել  ու  որոշումներ  կայացնել…պարզապես  կարիք  ունենք  լսելու  մի  քանի  հոգատար  բառ, բայց  մեր  շրջապատը  լռում  է, որովհետև  լռում  ենք  մենք… Մենք  լռում  ենք,  երբ  շփոթված  ենք, լռում  ենք, երբ  բարկացած  ենք, երբ  վախեցած  ենք, երբ  չգիտենք  ինչ  ասել  և  ինչ  անել…Լռում  ենք,  երբ  մեր  դիմացինը  մեր  խոսքերի  կարիքը  ունի, որովհետև  այդ  ժամանակ  չենք  գտնում համապատասխան  բառեր, ասես  կորցնում  ենք  խոսելու  ունակությունը… Լռում  ենք,  երբ  նոր  առավոտ  է  բացվում, նոր  հնարավորություններով  լի  օր  է  սկսվում, երբ  մենք  իրար  այդքան  շատ  բան  ունենք  ասելու:

Դու կաս, նույնն է, թե չկաս…

Նա  քեզ  չի  սիրում, նա  պարզապես  քեզանից  նամակի  է  սպասում: Նա  քո  սիրուց չի  խելագարվում,  պարզապես  չի  հեռանում  համակարգչի  մոտից  և  մեկ  ժամվա մեջ  20  անգամ  ստուգում  է  էլեկտրոնային  փոստարկղը, որպեսզի  սրտի  կանգ առած  զարկերով  տեսնի  այդքան  դաժան  «դուք  նոր  նամակ  չունեք»  բառերը: Այդ պահին  նրա  բոլոր  զգացմունքներն  ու  երազանքները  միախառնվելով  դառնում  են հուսահատության  մի  ծանր  քար  ու  անդունդից  գլորվում  ցած, որպեսզի  մի  քանի րոպե  հետո  հույսի  թևեր  առած  վեր  բարձրանան  ու  նրան  նորից  ստիպեն ստուգել  փոստարկղը…Եվ  ահա, վերջապես  «դուք  ունեք  1  չընթերցված  նամակ» : Ի՞նչ  կա  այդքան  երկար  սպասված  նամակի  մեջ:  Իհարկե  ոչինչ…ընդամենը  մի քանի  բառ,  մի  քանի  ծիծաղելի  ու  հիմար  բառ,  մի  քանի  սառը  և  անտարբեր բառ`  համեմված  արդեն  ոչ  մի  նշանակություն  չունեցող  դատարկ  սմայլիկներով:

Իսկ  նրա  համար  այդ  նամակը  ունի  նույն  նշանակությունը,  ինչ  արևը  ծաղիկների  համար, ինչ  թթվածինը  մարդու  համար: Բայց, եթե  անկեղծ, նրա համար  քո  նամակը  ունի  նույն  նշանակությունը,  ինչ  թմրանյութը  թմրամոլի համար…

Փնտրում ենք մեր ՄԻԱԿԻՆ

Ասում  են ` մեզանից  յուրաքանչյուրը  հրեշտակ  է  միայն  մեկ  թևով  և  միայն  մեր կեսին  գտնելով  և  մեկ  ամբողջ  դառնալով  մենք  կարող  ենք  թռչել….Եվ  գուցե  դա  է  պատճառը, որ  ամբողջ  կյանքում  չենք  դադարում  փնտրել  այն  ՄԻԱԿԻՆ,  ում  հետ  կկարողանանք  թռչել…

Այդ  փնտրտուքը  ամեն  մեկը  իր  ձևով  է կոչում,  իր  ձևով  փնտրում  և  իր  ձևով  երազում  ու  սպասում…

Փնտրում  ենք  այն  միակին, ով  մեր կյանքին, կյանքի  ամեն  մի  վայրկյանին  իմաստ  կտա…

Արթնանում  ենք  առավոտյան, խմում  սրդեն սովորական  դարձած  սուրճը  կամ  թեյը: Գնում  ենք  աշխատանքի  կամ  դասի, կամ  էլ ընդհանրապես  ոչ  մի տեղ  չենք  գնում, մնում  ենք  տանը`մենք  ու  մեր  համակարգիչը: Կանգնում  ենք  հերթերում,  խոսում  ենք  հեռախոսով, անընդհատ  ինչ-որ  տեղ  ենք  շտապում, ուշանում  ենք, հազար  ու  մի  գործ ունենք  անելու….հաճախ  մենք  էլ  չենք  հասկանում  ու՞ր  ենք  շտապում,  ինչի՞  համար: Մեզանից շատերը  երազում  են լավ  կրթություն  ստանալ  և  վեր  բարձրանալ  մասնագիտական  աստիճանով, մյուսները`  ընտանիք  կազմել  և  երեխաներ  ունենալ, իսկ  շատերն  էլ  պարզապես  կյանքն  են  վայելում  առանց  վաղվա  օրվա  մասին  մտածելու...բայց   նույնիսկ  այդ  քաոսի  մեջ հոգու  խորքում  մենք  անընդհատ  փնտրում  ենք…

այն  միակին, ով  մեզ  ամեն  օր  ոչ  միայն  ժպտալու  և  երջանիկ  լինելու  առիթ  կտա,  այլև  մեր  կյանքը  կլցնի  լույսով,  ջերմությամբ  և  հանգստությամբ…

Իջավ ճերմակ հանդարտություն…

 Ձյունը գալիս է դանդաղ, ձյունն իր երգն է երգում,
Ձյունը իջնում է թեթև, ձյունն իր հեքիաթն է պատմում:
Սպիտա'կ ձյուն, իմ ճերմակ քնքշություն,
Սպիտա'կ ձյուն, իմ ճերմակ մանկություն....
Արծաթե թիթեռնիկներ, պոկված կապույտ հեքիաթներից,
Թևածելով իջան ներքև, երգով լցրին քաղաքը ծեր,
Ու երազկոտ կտուրներին բերին ճերմակ հանդարտություն......

Իսկ ՎԱՂԸ մենք կսովորե՞նք գնահատել այսօրը…

Մենք  ուզում  ենք  հասնել  այն  ամենին,  ինչը  անհասանելի  է  թվում,  ուզում  ենք ինքնուրույն  որոշումներ  կայացնել,  ուզում  ենք  ցույց  տալ  բոլորին,  որ  կարող  ենք,  որ  ուժեղ  ենք,  որ  անում  ու  ասում  ենք  այն,  ինչը  ինքներս  ենք ցանկանում…Ինքներս  էլ  չգիտակցելով  ապրում  ենք  «վաղվա  հետևից  վազք» կոչվող  իրականությունում: Ինչի՞  է  նման  մեր  այս  անվերջանալի  վազքով  լի կյանքը: Մենք  երազում  ենք  ընդունվել  համալսարան… ընդունվում  ենք,  սովորում, ավարտում…ու  այդպես  էլ  չհասկանալով,  թե  ե՞րբ  հասցրեց  վերջանալ  մեր կյանքի  այդ  փուլը  ևս:
Մենք  աշխատում  ենք,  վազվզում  առավոտից  երեկո,մեր միակ  նպատակն  է  որքան  հնարավոր  է  վերև  բարձրանալ  կարիերայի աստիճանով: Մենք զբաղված  ենք,  ժամանակ  չունենք: Բայց  վստահ  ենք,  որ  դեռ կհասցնենք,  դեռ  կհասցնենք  ապրել  մեր  կյանքի  ամեն  մի  վայրկյանը,  կհասցնենք սիրել  ու  սիրվել, կհասցնենք  երջանիկ  լինել: Եվ  այս  հասցնելու  ու  չհասցնելու քաոսում  մենք  կորցնում  ենք  այսօր  մեր  ունեցածը  գնահատելու  ունակությունը:

Վախենում եմ…

Ես  վախենում  եմ…

Վախենում  եմ  մոռանալ  ինձ…
Վախենում  եմ  մոռանալ  այն  օրերը, երբ  ես  անկեղծ  էի, բաց  էի  աշխարհի  ու մարդկանց  համար…

Վախենում  եմ,  որ  տարիներ  հետո  իմ  աչքերում  հավատ  չի  լինի,  իմ  սրտում  մարդկանց  հանդեպ  վստահություն  էլ  չի  մնա…

Վախենում  եմ,  որ կդադարեմ  երազել,  կսկսեմ մարդկանց  լավ  ճանաչել  և  կկորցնեմ  ինձ  «մեծերի  կյանք»  կոչվող  անիմաստ  և  դատարկ  աշխարհում…

Ես  շատ  եմ  վախենում,  որ  մարդկանց  ճանաչելուց  հետո  զգացմունքներին  կսկսեմ  նայել  որպես  վաճաքի  հանվող  առարկաներ ,  որոնցից  յուրաքանչյուրը  ունի  իր  արժեքը….

Մանկություն…ետդարձի տոմսերը մեր սրտերում են….

Մանկություն…մեր  կյանքի  այն միակ  ժամանակաշրջանը, որը հիշելիս  բոլորիս  դեմքին  ժպիտ  է հայտնվում: Մանկություն, երբ մենք  կարող  էինք անկեղծ ուրախանալ, որ  մեր  ընկերը  իրեն նոր  «մեքենա»  կամ  «տիկնիկ»  է գնել,  չէ՞ որ  մենք  միասին  էինք դրանցով  խաղալու… Մանկություն, երբ լույսի  հանգչելու  հետ  մեր  սենյակը վերածվում  էր  արկածներով  լի  մի  իսկական  ամրոցի, ուր  ամեն անկյունում  հրեշներ  ու կախարդներ էին թաքնված…Մանկություն, երբ  մեր  երազանքը  կարող  էր լինել  շոկոլադե  մեծ  տնակը, ուր ամեն-ամեն  ինչը  շոկոլադից  կլիներ  և  մենք կկարողանայինք  այնտեղ  ապրել…

Մանկություն, երբ  մայրիկի  բարձրակրունկ  կոշիկները  հագնելը  մեզ  երջանիկ  էր  դարձնում, մեզ  երջանիկ  էր  դարձնում  «մեծ»  լինելու  միտքը,  իսկ  այսօր  մենք  առավոտից երեկո  այդքան  երազած  բարձրակրունկ  կոշիկներով ենք,  բայց  ամեն  ինչ  կտանք, որ  հետ դառնանք  մանկություն  և  ոտաբոբիկ  վազվզենք  ջրափոսերի  միջով: